Historycznie zastosowanie pijawki do leczenia licznych schorzeń znane jest od tysięcy lat. (Historia hirudoterapii). Najstarsze malowidło przedstawiające leczenie pijawkami pochodzi z Egiptu, z grobu pisarza Userhata z lat 1367- 1308 p.n.e. Pierwsze znane doniesienia z Grecji pochodzą z II w p.n.e. od Nicandera z Kolofonu, lekarza i poety, w I p.n.e. o pijawkach wspomina Asklepiades Themision z Laodokii stosował je np. w leczeniu bólów głowy. W starożytnych Indiach opisy leczenia pijawkami zawierają traktaty medyczne „Ćaraka Samhita” napisany przez Ryszi Ćaraka oraz „Suśruta Samhita” napisana przez Ryszi Suśruta. W starożytnym Rzymie najsławniejszym przedstawicielem medyków w był Galen, który często stosował sztuczne upusty krwi, pijawki i bańki. Pijawki stosowali tez inni znakomici lekarze tego czasu np. Alexander de Tralles VI w n.e. stosował w celu poprawy słuchu. Praktyki stawiania pijawek były także codziennością w medycynie arabskiej, już w VI w n.e. znajdujemy opis użycia pijawek w chorobach zapalnych. Awicenna zalecał je w wielu chorobach, nawet przy bólu zębów. Wraz z ekspansją kultury arabskiej rozpowszechniło się użycie pijawki, stosowano je nie tylko leczniczo, ale i profilaktycznie. Zalecano je w wielu chorobach, szczególnie przy obrzękach, bólach, chorobach reumatycznych, hemoroidach, żylakach i zapaleniach. W XVIII i XIX wieku we Francji oraz Anglii wieku używano około 80 mln sztuk rocznie.