Opisz swój obraz.
Opisz swój obraz.
Opisz swój obraz.
Opisz swój obraz.
KAPUSTA
Kapusta był a znana w starożytności i już wtedy ceniono ogromne jej zalety odżywcze, smakowe i lecznicze. Wzmianki o stosowaniu jej w celach leczniczych znajdujemy w dziełach pliniusza (I wiek przed Chrystusem), Katona (234-149 przed Chrystusem) i Galena.
Starożytni rzymscy lekarze leczyli kapustą choroby płuc, wątroby, stawów, wrzody, obstrukcję, choroby wrzodowe żołądka o dwunastnicy, bezsenność. Dziś wiemy że kapusta zawiera kilkanaście aminokwasów, glukozę, fruktozę , sacharozę, witaminy: C, A, B1, B2, B6, K, PP, E, U, ponadto mnóstwo substancji mineralnych: potas, fosfor, magnez, sód, wapń, żelazo, mangan, posiada mikroelementu: srebro, cynę, ołów, tytan, molibden, nikiel, wanad, oraz ma właściwości bakteriostatyczne i dezynfekujące.
W okresie jesienno – zimowym zaleca się szczególnie kapustę kiszona (z jałowcem i kminkiem) w postaci surówek. Surowy sok z kiszonej kapusty poprawia apetyt, trawienie i obok leczniczego oddziaływania na wątrobę, śledzionę, pęcherzy moczowy, żylaki odbytu, reumatyzmie, gościu, arteriosklerozie jest środkiem wzmacniającym.
Prof. Miecznikow rosyjski naukowiec stwierdził, ze w okolicach gdzie się jada duże ilości kiszonej kapusty, ludzie osiągają zaawansowany wiek w pełni zdrowia, bowiem kwas mlekowy powstający przy kiszeniu ma nie tylko właściwości bakteriobójcze ale także regenerujące ustrój,
BURAKI CZERWONE
Wzmianki o uprawie buraka czerwonego sięgają IV wieku przed Chrystusem. W tych odległych czasach miał zastosowanie jako produkt żywnościowy, a zarazem stosowany był w lecznictwie ludowym jako doskonały lek. Surowy sok z buraka czerwonego zmieszany pół na pół z miodem pszczelim stosowany był przy chorobie nadciśnieniowej, a jego odwar podawano w schorzeniach jelit i żołądka (przy nadkwaśności). W postaci jarzyny lub sałatki wykorzystuje się jego właściwości lecznicze przy otyłości, zaparciach, dolegliwościach wątroby i nerek, poza tym burak czerwony posiada wybitne właściwości antyrakowe.
Zakwas z buraków
4 buraki – długie – pokroić cieniutko
4-5 ząbków czosnku
2 – 3 liście laurowe
Kilka ziarenek ziela angielskiego
Kilka ziarenek jałowca
Czarnuszka – szczypta
Gałka muszkatołowa - szczypta
Koper – suszony
Woda gotowana - 2 litry - wrzącą wlewamy do buraków – solimy
Posypać po wierzchu kwaskiem cytrynowym i przykryć talerzykiem.
Po 4 do 5 dni zakwas powinien być dobry do picia (zależy od temperatury powietrza)
Pijemy dwa – trzy razy dziennie od 0,5 do 1 szklanki zakwasu.
SELER
Seler wchodzi w skład diety przy otyłości, reumatyzmie, depresji, wrzodach, zapaleniu wątroby, nerek, pęcherza moczowego, pokrzywce alergicznej, zapaleniu skóry, W przypadku chorób skórnych, ropiejących ranach i wrzodach stosuje się zewnętrznie rozwałkowane liście.
Świerzy sok z selera stosowany jest przy artretyzmie, malarii, migrenie, ma właściwości przeciwbólowe, moczopędne i pobudzające przemianę materii. W celach profilaktycznych przyjmuje sie dziennie od 150 m- 300 ml świerzego soku najlepiej z dodatkiem soku z marchwi.
Wino selerowe wpływa znakomicie na samopoczucie: 250 g utartego selera moczonego w 1 l wystawnego wina przez 2-3 dni, daje płyn o smaku ananasowym. Pić 3 x dziennie przed posiłkiem,
Liście selera, ze względu n wysoka zawartość soli mineralnych SA znakomitym, poprawiającym smak, dodatkiem do surówek , zup i sosów, a korzeń utarty z dodatkiem tartej marchwi, kiszonych ogórków, cebuli, pietruszki, roztartym ząbkiem czosnku, gotowanych z łupinach ziemniaków, wymieszany z łyżką stołowa śmietany i majonezu oraz zieloną nacią pietruszki i selera, stanowi pyszna sałatkę.
CEBULA
Już 4000 lat przed nasza erą znana była cebula w Mezopotamii, w Persji, stamtąd sprowadzona ja do Egiptu i Grecji. W „Rosyjski Ludowym Zielniki” z 1871 r. określano cebulę jako środek przeciwko najbardziej zaraźliwym chorobom. Cebula zawiera witaminy: C,A,B1,B2,B6,E , potas, fosfor, żelazo, wapń i inne. W kuchni cebula używana jest w stanie surowym, ugotowanym,smażonym, zakonserwowanym np, marnowane grzyby.
CZOSNEK
Przyprawy kuchenne stosowane były przez człowieka od najdawniejszych czasów i są lekami ziołowym, gdyż trudno jest ustalić, miedzy nimi granicę. Zawierają olejki o silnym zapachu, jak np. czosnek, majeranek, kminek, koper, pieprz, itp. Powodują już w jamie ustnej większe wydzielanie śliny, pobudzają wydzielanie żółci i soków żołądkowych, aktywują prace wątroby, co prowiduje lepsze trawienie pokarmów. Ponadto niektóre przyprawy posiadają właściwości bakteriobójcze i bakteriostatyczne wpływające dodatnio i regulujące florę bakteryjną, zawierają pewne grupy witamin i soli mineralnych w postaci związków łatwo przyswajalnych przez organizm ludzki.
Czosnek zawiera cenne witaminy: C, A, B, PP oraz wapń, fosfor, magnez, siarkę, chlor, jod i inne, odznacza się silnym działaniem bakterio- i grzybobójczym, hamuje wzrost nowotworów.
KOPER
Koper to stara roślina uprawna Chin i Egiptu, wymieniona w papirusie Eberysa jako lekarstwo na ból głowy. W lecznictwie ludowym napar z nasion kopru lub jego drobno posiekane listki działają jako środek pobudzający apetyt, moczopędny, Zawiera dużo witamin: C, B1, B2, PP oraz potas, wapń fosfor, żelazo.
MAJERANEK
Używany był już w Starożytnym Egipcie jako cenna przyprawa kuchenna i lecznicza. W lecznictwie ludowym używany był w nieżytach żołądka i układu pokarmowego. Ma także zastosowanie przy gośćcu reumatyzmie, chorobach układu limfatycznego.
KURKUMA
Kurkuma jest starożytną przyprawą pochodzącą z Azji Południowo -Wschodniej, używaną od pradawnych czasów jako barwnik i przyprawa. Uprawiana jest głównie w Bengalu, Chinach, Tajwanie, na Sri Lance, Jawie, w Peru, Australii i zachodnich Indiach. Słynie m.in. z właściwości przeciwzapalnych, antyoksydacyjnych, przeciwnowotworowych, żółciopędnych, oczyszczających, diuretycznych, hepatoprotekcyjnych, tonizujących i antymutagennych. To sprawia, że od dawna kurkumę stosuje się w leczeniu wielu chorób, takich jak kolka, czerwonka, żółtaczka, schorzenia wątroby, katar, ospa wietrzna, świerzb, przeziębienia, zapalenie spojówek i w schorzeniach dróg moczowo-płciowych oraz w przypadkach niestrawności, a nawet reumatoidalnego zapalenia stawów.
Do jarzyn leczniczych zaliczamy miedzy innymi kapustę, buraka czerwonego, selera, cebulę, pietruszką, marchew, ze względu na zawartość składników mineralnych, witamin, związków bakteriostatycznych, enzymów etc., które w postaciach łatwo przyswajalnych przez organizm oddziaływają silnie na proces trawienia.
Avicenna, lekarz i filozof arabski, żyjący na przełomie X i XI wieku, mówił o „leczącym pożywieniu”, a wydarzeniem przełomowy było w 1912 r. odkrycie przez polskiego badacza K.Funka związków, nazwanych witaminami.
Obecnie większość witamin produkuje się syntetycznie, lecz nie mogą one konkurować z zwartymi w postaci naturalnej w produktach żywnościowych, gdyż te są lepiej i łatwiej przyswajalne przez organizm a przede wszystkim nigdy nie mogą być przedawkowane, co może mieć groźne następstwa przy nadmiernym stosowaniu witamin syntetycznych.
Ważną role w diecie odgrywa również błonnik, który działa jak „szczotka do zamiatania śmieci”, przyczyniając się do zwiększenia perystaltyki jelit, a tym samym do szybszego wydalania wraz z kałem toksycznych substancji przemiany materii. Dostarczycielami błonnika oraz życiodajnych substancji są wyżej wymiennie warzywa.